Historię naszego stowarzyszenia tworzyło wielu ludzi – początkowo rodziny skupione przy parafiach, księża, a w późniejszym czasie osoby zaangażowane w budowę i organizację szkół: współpracownicy, nauczyciele, dzieci, młodzież szkolna, rodzice, środowisko naszych trzech świetlic, a także liczni dobrodzieje.

Iza Dzieduszycka z grupą członków KIK-u, we współpracy z Prymasowskim Komitetem Pomocy Represjonowanym i Duszpasterstwem Ludzi Pracy, zaczęła organizować obozy dla dzieci osób represjonowanych. Wyjazdy okazały się dużą pomocą dla rodzin, więc postanowiono stworzyć grupy dziecięco-młodzieżowe przy parafiach.

Pierwsze zdanie we wstępie naszego statutu brzmi: „Przymierze Rodzin, łączące ludzi z Bogiem i między sobą, pragnie kształtować środowiska życia chrześcijańskiego przez tworzenie warunków sprzyjających rozwojowi religijno-moralnemu rodziny i jej członków” oraz „w duchu służby podejmuje zadania na rzecz człowieka i dobra wspólnego. Ma poczucie odpowiedzialności za dziś i jutro rodziny, Kościoła, a także narodu i jego kultury”.

Po założeniu pierwszych ośrodków w parafiach: św. Stanisława Kostki, Najświętszego Zbawiciela, w Ursusie oraz w Falenicy (1982 rok) zaczęły bardzo dynamicznie powstawać kolejne ośrodki – zarówno w Warszawie, jak i w innych miastach.

Na początku 1983 roku powstał ruch Przymierza Rodzin, który działał bardzo intensywnie, ale nie mógł być zarejestrowany z powodów politycznych.

Pierwszym asystentem kościelnym Przymierza był przez krótki czas ks. Jerzy Chowańczak, a następnie przez długie lata – od 1986 roku – o. Mirosław Paciuszkiewicz SJ, przyjaciel i osoba ogromnie zasłużona dla rozwoju naszej organizacji. Pod koniec lat osiemdziesiątych dołączyli do Zespołu Odpowiedzialnych Jerzy i Krystyna Kijowscy oraz Michał Ginter.

Dzięki pomocy ks. Prymasa Józefa Glempa, Elżbiety Rufener-Sapiehy oraz zaprzyjaźnionego jezuity z Belgii w roku 1986 nabyliśmy dom w Podkowie Leśnej. Jego patronem został Stefan Korboński, członek kierownictwa Armii Krajowej, ostatni delegat Rządu RP na kraj. Anna Grocholska zaprojektowała domową kaplicę, dzięki czemu miejsce to mogło służyć nie tylko spotkaniom, lecz także modlitwie. Odbywały się tam inicjacje nowych grup i ośrodków według specjalnie opracowanej metody. Wtedy nasza działalność skupiała się wokół TOPR-ów, których liczba sięgnęła dwudziestu ośmiu. Dom w Podkowie Leśnej był przez dziesiątki lat miejscem obozów grup młodzieżowych, formacyjnych, kursów dla wychowawców i pomocników, rekolekcji dla wychowawców, spotkań z rodzicami dzieci przyjętych do naszych szkół i innych wydarzeń.

W tym czasie rozpoczęliśmy systematyczną pracę formacyjną, którą pomagał nam prowadzić o. Tadeusz Koczwara SJ. Adam Pietrzak ukończył studia teologiczne, aby móc odpowiedzialnie zająć się formacją (głównie dorosłych) w Przymierzu. Spotkania odbywały się zwykle w wieży przy kościele Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny.

Zafascynowani postacią sługi bożego Edmunda Bojanowskiego, z którym spowinowacona jest Izabela Dzieduszycka (z domu Bojanowska), poprosiliśmy Prymasa Józefa Glempa, byśmy mogli obrać go za patrona. Ksiądz Prymas uczynił zadość naszej prośbie i w 1997 roku sługa boży Edmund Bojanowski został patronem Przymierza Rodzin. Dwa lata później Ojciec Święty Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym.

W tym miejscu trzeba wspomnieć o ogromnym wsparciu, jakiego doświadczyliśmy ze strony Księdza Prymasa. Darzył on wielką sympatią zarówno Przymierze Rodzin, jak i samą Izę Dzieduszycką. Doskonale rozumiał naszą misję wobec rodzin oraz pracę dla ich religijno-moralnego rozwoju. W 1990 roku zatwierdził Przymierze Rodzin jako organizację katolicką o zasięgu warszawskim. Rok później Konferencja Episkopatu Polski wyraziła zgodę na naszą działalność w całym kraju. W tym samym roku Przymierze Rodzin zostało zarejestrowane w sądzie i otrzymało status stowarzyszenia. Na jego przewodniczącą wybrano Izabelę Dzieduszycką.

W ciągu trzydziestu pięciu lat Przymierze Rodzin bardzo się rozwinęło: oprócz licznych ośrodków przy parafiach powstały szkoły i świetlice środowiskowe. Tworząc nowe dzieła, zawsze pamiętaliśmy o katolickim charakterze naszej działalności. Troska o chrześcijańską formację dzieci i rodzin jest naszym naczelnym celem.

STOWARZYSZENIE PRZYMIERZE RODZIN OBECNIE

Stowarzyszenie kontynuuje swoją misję i choć czas, w którym powstawało, był zupełnie inny, to czujemy, że jest ona nawet bardziej aktualna niż wtedy. Widząc wiele zagrożeń duchowych, uderzających przede wszystkim w kondycję i jedność rodziny, ale też w uniwersalne wartości, mamy świadomość, jak bardzo jest teraz potrzebna pomoc w odpowiedzialnym, katolickim wychowaniu młodzieży.

JAK DZIAŁAMY

Terenowe Ośrodki Przymierza Rodzin (TOPR-y)

Podstawową, ogromnie ważną, działalnością Przymierza Rodzin są nadal grupy dziecięce i młodzieżowe działające przy parafiach, w których starsza młodzież, angażując swój czas i talenty, prowadzi grupy dla dzieci, dzieląc się wiarą, umiejętnościami, zaszczepiając wartości chrześcijańskie oraz rozwijając przyjaźnie, ucząc otwartości na drugiego człowieka, ale też wytrwałości, zaradności. Towarzyszą temu całe rodziny i bardzo pragniemy rozwijać to, co od początku było istotą Przymierza – pomoc rodzinom w katolickim wychowaniu dzieci.

Grupy są jednolite wiekowo i przez cały rok szkolny raz na dwa tygodnie spotykają się pod opieką wychowawców. Dwa razy do roku wyjeżdżają razem na obozy, latem (głównie) namiotowe lub wędrowne, zimą – narciarskie. Wyjazdy te stanowią prawdziwą przygodę – dzieci uczestniczą w budowie obozu, a w trakcie są zaangażowane w przygotowywanie posiłków i pełnienie innych obowiązków w ramach wacht. Odmawiana jest modlitwa poranna i wieczorna, modlitwa przed i po posiłkach. Przyjeżdża kapelan odprawić Mszę polową. Grupy mają swoją obrzędowość – znaki, symbole, zdobywają sprawności.

Po latach wychowankowie stają się wychowawcami i kolejne pokolenia kontynuują misję Przymierza Rodzin.

SZKOŁY

Stowarzyszenie Przymierze Rodzin prowadzi katolickie szkoły podstawowe, licea oraz szkołę wyższą. Nauczanie i wychowanie w szkołach Przymierza Rodzin ma na celu pełny rozwój osoby w sferze moralnej, duchowej, intelektualnej i fizycznej, zgodnie z wartościami chrześcijańskimi i prawdą ewangeliczną. Przygotowuje do podejmowania wyborów dotyczących dalszej edukacji oraz wyborów życiowych w oparciu o rozpoznanie godności własnej osoby i zadań wobec innych.

Szkoły mają swoją autonomię, ale ściśle współpracują ze sobą. Powołaliśmy Radę Dyrektorów, która umożliwia wymianę doświadczeń między szkołami.

Nasze placówki:

· Szkoła Wyższa Przymierza Rodzin im. Bł. Edmunda Bojanowskiego w Warszawie

· Katolickie Liceum Ogólnokształcące im. C.K. Norwida w Garwolinie

· Szkoła Podstawowa im. Jana Pawła II w Warszawie

· Liceum Ogólnokształcące im. Jana Pawła II w Warszawa

· Szkoła Podstawowa im. ks. Jana Twardowskiego w Warszawie

· Szkoła Podstawowa im. bł. ks. Jerzego Popiełuszki w Warszawie

ŚWIETLICE

Stowarzyszenie Przymierze Rodzin, krzewiąc ideę bł. Edmunda Bojanowskiego, prowadzi od kilkunastu lat świetlice środowiskowe.

W ramach świetlic prowadzone są zajęcia opiekuńczo-wychowawcze, rekreacyjno-sportowe, psychoedukacyjne, odrabianie lekcji i wiele innych, w zależności od potrzeb lokalnego środowiska. Oferowana jest pomoc rzeczowa. Społeczność Przymierza Rodzin włącza się w pomoc świetlicom, organizując zbiórki świąteczne, kiermasze, aukcje etc.

Utworzone zostały 3 placówki:

· Świetlica im. Bł. Edmunda Bojanowskiego w Rawie Mazowieckiej

· Świetlica Środowiskowa Przymierza Rodzin w Kutnie

· Świetlica Środowiskowa im. Bł. Edmunda Bojanowskiego w Ursusie

Ze świetlicy w Ursusie wydzielił się Klub Integracji Rodzinno-Sąsiedzkiej, który jest formą integracji rodzin. Oferuje wiele zajęć, spotkań. Skupia coraz więcej osób pragnących wspólnie doskonalić swoje kompetencje małżeńskie i rodzicielskie.

< wsztecz