Dzieciństwo

Jerzy Alfons Popiełuszko urodził się 14.09.1947 roku w Okopach koło Suchowoli. Jego rodzice Marianna i Władysław prowadzili gospodarstwo rolne. Mieli pięcioro dzieci. Rodzina Popiełuszków była bardzo pobożna. Codziennie modlili się razem przy domowym ołtarzyku. W domu do Jerzego mówiono Alek (zdrobnienie od Alfonsa – jego pierwszego imienia). Jako dziecko był delikatny, wrażliwy, grzeczny, uprzejmy i bardzo lubiany.

Lata szkolne

Alek chodził do szkoły podstawowej w Suchowoli. Koledzy wspominają go jako małomównego, spokojnego, a jednocześnie uczynnego i szarmanckiego kolegę; zawsze chętnie angażował się w prace społeczne. Alek od najmłodszych lat był ministrantem. W szkole słynął z tego, że codziennie uczestniczył we mszy świętej, mimo że do kościoła miał pięć kilometrów. Do liceum chodził w Suchowoli. Po maturze postanowił wstąpić do seminarium. Ta decyzja nie była zaskoczeniem dla jego bliskich.

Seminarium duchowne

Jerzy Popiełuszko wstąpił do seminarium w Warszawie. Pogodny, uśmiechnięty, życzliwy i niekonfliktowy, zachowywał się jak każdy przeciętny kleryk, niczym szczególnym się nie wyróżniał, aż do czasu powołania do wojska.

Wojsko

Po pierwszym roku seminarium kleryk Popiełuszko został powołany do wojska, do jednostki specjalnej dla kleryków w Bartoszycach. Tam okazał niezwykłą siłę charakteru. Zasłynął jako jeden z najbardziej niepokornych – organizował wspólne modlitwy, nosił na palcu różaniec, którego nie zdjął nawet wtedy, gdy srogo go za to karano. Po wyjściu z wojska był w bardzo ciężkim stanie; trafił do szpitala. Dzięki wytrwałej modlitwie bliskich przeżył i powrócił do seminarium, aby kontynuować naukę.

Kapłaństwo

28 maja 1972 roku Jerzy przyjął święcenia kapłańskie z rąk kardynała Stefana Wyszyńskiego. Na obrazku prymicyjnym zapisał znamienne słowa: „Posyła mnie Bóg, abym głosił Ewangelię i leczył rany zbolałych serc”. Ksiądz Jerzy pracował w parafiach pw. Trójcy Świętej w Ząbkach, MB Królowej Polski w Aninie, Dzieciątka Jezus i św. Anny w Warszawie, a od 1980 roku w parafii św. Stanisława Kostki na Żoliborzu. W swoim kapłańskim życiu ksiądz Jerzy wiernie wypełniał powierzone mu obowiązki i okazywał szacunek każdemu człowiekowi.

Duszpasterz robotników

W sierpniu 1980 roku robotnicy Huty Warszawa ogłosili strajk okupacyjny. Ksiądz Jerzy odprawił dla nich mszę świętą na terenie huty, a potem został ich duszpasterzem: sprawował Eucharystię, spowiadał, chrzcił i udzielał ślubów.

Msze za Ojczyznę

W styczniu 1982 roku ksiądz Jerzy zaczął odprawiać w kościele św. Stanisława Kostki comiesięczne msze za Ojczyznę, które przyciągały tłumy warszawiaków. Miał on w sobie niezwykłą siłę, przekazywał nadzieję, dodawał otuchy. Zawsze bardzo starannie przygotowywał kazania, do dziś zachowały się ich rękopisy. Mówił o ludzkiej godności, przypominał, czym jest prawda, miłość, wiara, dobro. Nikogo nie atakował, wyzwalał z nienawiści. Jego fenomen polegał na prostocie i zwyczajności.

   Żarliwe, patriotyczne kazania księdza Jerzego ściągnęły na niego uwagę Służby Bezpieczeństwa PRL. Zarzucano mu, że nadużywa wolności sumienia i działa na szkodę interesów państwa. Z tego powodu został aresztowany, wyszedł z więzienia po interwencji abp. Dąbrowskiego. Sytuacja księdza Jerzego była jednak na tyle poważna, że zaczął liczyć się ze śmiercią. Gdy po raz ostatni widział się z rodzicami, powiedział: „Jakbym zginął, to nie płaczcie po mnie”.

Męczeństwo

Ksiądz Jerzy Popiełuszko miał zginąć 13 października 1984 roku, ale próba zamachu nie powiodła się. 19 października 1984 roku w kościele pw. Świętych Braci Męczenników w Bydgoszczy odprawił ostatnią w swoim życiu mszę świętą. W drodze powrotnej do Warszawy został zatrzymany, uprowadzony i zamordowany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa.

Proces beatyfikacyjny

8 lutego 1997 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny księdza Jerzego Popiełuszki na etapie diecezjalnym; zakończył się on po czterech latach. Członkowie Trybunału Beatyfikacyjnego przesłuchali czterdziestu jeden świadków i sporządzili dokument zawierający dziewięćset stron. 3 maja 2001 roku w Watykanie rozpoczął się drugi etap procesu beatyfikacyjnego; został on zakończony 14 października 2006 roku.